Ścciągasz kuszę z pleców i zabijasz pierwszego z bandytów. Twój nowy towarzysz wpada między nadbiegających bandziorów i z łatwością ścina kilka łbów.
Pierwszą czwórkę zabijacie, zanim ktokolwiek zorientował się, o co chodzi. Potem twój towarzysz się wycofuje, wywołując wśród pozostałych bandziorów chaos i wystawiając ich na ostrzał. Kilku z nich próbuje ratować swoich konających kolegów, trzech wam nie odpuszcza, ale i im dajecie radę. Zostaje wam jeszcze czterech, z czego jednego zabijasz natychmiast strzałem z kuszy, a z pozostałymi radzi sobie twój kolega.
- – I po sprawie – stwierdza twój towarzysz, chowając miecz za pas.
- – Nie bądź taki pewny. Ktoś może się tu jeszcze ukrywać – odpowiadasz.
Przeczucie cię nie zawodzi. Trafiacie do domu, w którym siedzi mężczyzna w zbroi o wartości twojego trzyletniego żołdu.
- – Proszę, proszę. Młode wilki.
- – Ty jesteś Andrzej, szef tego przybytku?
- – Jak na to wpadłeś, kmiocie?
- – Mam cię sprowadzić do Avelas abyś został osądzony za wspieranie buntowników!
- – Nie rozśmieszaj mnie!
Andrzej kocimi ruchami podrywa się i atakuje was. Jest znacznie lepszym szermierzem i wkrótce
z łatwością was pokonuje.
